Wiosna przyszła?

W oczekiwaniu na przyjście prawdziwej, słonecznej wiosny przypominamy o dniu, w którym świętowaliśmy jej astronomiczny początek.

 

Dzień Wiosny w naszej szkole obfitował w atrakcje! Pierwszym elementem było tworzenie urzekających kukieł, zwanych Marzannami. Uczniowie otworzyli swoje pokłady kreatywności i wykazali się innowacyjnymi pomysłami.

Następnie udaliśmy się na plac apelowy w celu obejrzenia intrygującego występu grupy teatralnej Terminus Quo pt.”GO”. 

Opinie na temat spektaklu były nadzwyczaj podzielone. Przytaczamy niektóre z nich:

„Spektakl pokazał destrukcyjny wpływ jednego człowieka na innych. Pokazał, jak rodzi się zło, niemożność wyrwania się spod wpływu innych, niemoc ludzi, ich przerażenie”.

„Chyba nie należy traktować tej sztuki jako tylko komentarz do współczesności. Wydaje mi się, że tak zachowują się ludzie w krajach, w którym rządzą dyktatorzy”.

Warto dodać, że pojawiły się głosy świadczące o niezrozumieniu sztuki. „Sztuka była trudna w odbiorze i zbyt długa”. 

21 marca to również Międzynarodowy Dzień Poezji. Z tej okazji każda klasa zaprezentowała wcześniej przygotowywaną inscenizację wiersza dla dzieci.

POLA NADZIEI

Nie tak dawno przed naszą szkołą zakwitły żonkile, które jesienią posadzili uczniowie wraz z nauczycielami. Akcję na rzecz fundacji Pola Nadziei zainicjowała pani Małgorzata Bińkowska. W ten sposób wsparliśmy Hospicjum im. Lady Ryder of Warsaw w Zielonej Górze, gdyż tam zostały zakupione cebulki. 

O ile jest to piękny, pełen blasku widok, to jednak ważniejsze jest jego znaczenie.

Program Pola Nadziei zajmuje się wspieraniem hospicjów – instytucji, które opiekują się ludźmi nieuleczalnie chorymi.

Akcja została stworzona przez Organizację Charytatywną Marie Curie Cancer Cure w Wielkiej Brytanii.

Polega ona na sadzeniu jesienią żonkili – symbolu nadziei, które zakwitając wiosną, niosą nadzieję chorym i cierpiącym, a ludziom zdrowym przypominają o potrzebie wsparcia tych, którzy odchodzą z tego świata. Hospicja oferują wsparcie psychiczne pacjentom i ich rodzinom – nawet po odejściu chorego bliscy mogą liczyć na pomoc. 

Pogodzenie się ze stratą członka rodziny jest trudne, a jeszcze trudniejsze jest zaakceptowanie własnej śmierci. Od czasu do czasu warto się zastanowić i wyobrazić sobie, co zrobilibyśmy, gdyby to nam się przytrafiło. Bez wątpienia powinniśmy doceniać i wspierać te miejsca. Biorąc udział w Polach Nadziei, nie tracimy nic, a pomagamy ludziom, którzy bardzo tego potrzebują.

Anita Benysek